Fascial Distortion Model (FDM) 

Rewolucyjna metoda, której twórcą był amerykański osteopata dr Stephen Typaldos, posiadająca własną diagnostykę i koncepcję terapeutyczną leczenia bólu i zaburzeń występujących w układzie powięziowym, łączy w genialny sposób Osteopatię z Ortopedią.

Wiele jednostek chorobowych, kontuzji czy też obrażeń, prowadzi do strukturalnych zmian układu powięziowego (Fascial Distortion), te z kolei mogą manifestować się różnorodnymi dolegliwościami. Typaldos u swoich pacjentów zaobserwował powtarzający się wzorzec mowy ciała i sposób opisywania bólu a obraz ten przyporządkował do 6 dysfunkcji układu powięziowego.

Zastosowanie „prostych” technik z zakresu FDM, prowadzi często już po pierwszym zabiegu do znacznej lub całkowitej poprawy objawów występujących u pacjenta. FDM znajduje swoje zastosowanie przy schorzeniach kręgosłupa, zespole bolesnego barku czy też zamrożonego barku, dystorsjach, zapaleniach nadkłykci, artretyzmie, lumbago, urazach mięśni, zapaleniach ścięgna Achillesa i przy wielu innych jednostkach chorobowych. Za pomocą tej metody możemy znacznie przyspieszyć proces gojenia, regeneracji i powrotu do pełnego obciążenia.

Proprioceptive neuromuscular facilitation ( PNF )

Metoda PNF, czyli proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu (ang. proprioceptive neuromuscular facilitation), to metoda kompleksowej kinezyterapii, oparta na neurofizjologicznych zasadach wykonywania czynności ruchowych i ich rozwoju w trakcie życia człowieka, wykorzystywana do odzyskiwania utraconych lub kształtowania zaburzonych umiejętności ruchowych. Metoda uwzględnia odczuwanie własnego ruchu (propriocepcję) oraz skupia się na ułatwianiu ruchu zgodnego z fizjologicznymi sposobami wykonywania jak najbardziej skutecznej czynnościowo aktywności ruchowej.

Metodę PNF stosuje się w leczeniu i rehabilitacji pacjentów z zaburzeniami w obrębie układu kostno-stawowego, mięśniowego i nerwowego, w szczególności:

  • po udarach mózgu, urazach czaszkowo-mózgowych, urazach rdzenia kręgowego;
  • w chorobie Parkinsona, w stwardnieniu rozsianym, stwardnieniu zanikowym bocznym, chorobach móżdżku, polineuropatiach, dystrofiach mięśniowych; skoliozach;
  • po operacjach wszczepienia endoprotezy biodra lub kolana, rekonstrukcji więzadeł stawu kolanowego, po złamaniach kości;
  • w zaburzeniach oddychania, połykania.
 

Masaż tkanek głębokich (MTG)

Masaż tkanek głębokich to metoda terapii tkanek miękkich, która wymaga zrozumienia i zastosowania zasad tensegracji oraz budowy warstwowej tkanek. Masaż tkanek głębokich, mimo swojej nazwy, nie wymaga tylko pracy na tkankach głębiej położonych. W wielu sytuacjach, np. stanach ostrych i podostrych, praca terapeutyczna jest bardzo subtelna i nakierowana na powięź powierzchowną oraz powierzchownie leżące mięśnie. Istotnym faktem jest też brak środka poślizgowego w trakcie masażu, co ułatwia odkształcanie tkanek i nie powoduje ślizgania się po nich [1]. Przebieg terapii masażu tkanek głębokich prowadzony jest w sposób celowy i świadomy, jednak bez ujednoliconego/uniwersalnego dla wszystkich pacjentów schematu działania, który możemy zaobserwować np. w masażu klasycznym. Tok postępowania terapeutycznego w metodzie masażu tkanek głębokich zależy od rozpoznanych restrykcji tkankowych w układzie mięśniowo-powięziowo-więzadłowym, a ce lem dzia łania jest ich likwidacja poprzez przywrócenie tkankom miękkim ich fizjologicznej długości, przesuwalności oraz sprężystości [1].

[1] Uryzaj R. Masaż tkanek głębokich. Koncepcja pracy z tkankami miękkimi. Rehabilitacja w Praktyce 2016;